„ამ პროექტით მინდოდა განსაკუთრებული ადამიანები ფირზე აღმებეჭდა, ისინი, ვინც სიცოცხლისთვის იბრძოდნენ, ხელები არ ჩამოუშვეს, ბევრი ტკივილი განიცადეს, მაგრამ მაინც იბრძოდნენ“ - ამბობს ფოტოგრაფი.
ფოტოგმირებიდან ცოცხალი მხოლოდ ერთი ქალი გადარჩა.
საგამოფენო დარბაზში, ფოტოებს თან ახლავს გმირების იმედები, ოცნებები, მათი ბედნიერი მომენტები და ის, რისი თქმაც ძალიან სურდათ.
სალი ენდრიუს მოუყვა, რომ ის თავის ძმებსა და დებზე ზრუნავდა და ვერც კი შენიშნა, როგორ ანადგურებდა კიბო.

ნელიმ აღიარა, რომ მან ბევრი განსაცდელი გამოიარა, თუმცა არაფერს ნანობდა. დაავადებას კი, ოჯახში დაბრუნების სურვილით ებრძოდა. ის ერთადერთი ადამიანია, რომელიც ცოცხალი გადარჩა მათ შორის, ვისაც ენდრიუ უღებდა ფოტოებს.


„რა მშვენიერი დღეა. ვხედავ, როგორ არხევს ქარი ფოთლებს და ბედნიერი ვარ, რომ ამ მომენტამდე მოვაღწიე“ - ეს ირენის სიტყვებია.

„ჩემი ცოლი არ იყო ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი სიყვარული“ - განაცხადა ჯეკმა. ის იაპონელ გოგონას შეხვდა და დაქორწინებასაც აპირებდნენ, თუმცა ომის დროს კავშირი გაწყვიტეს.

ჟოზეფინამ მოყვა, რომ არასოდეს ეშინოდა სიკვდილის: „თუ მოკვდი - მორჩა, ეს დასასრულია. არ მჯერა რეინკარნაციის.“

რენე წუხდა, რომ შვილებმა უფლება არ მისცეს მათი ოჯახის ნაწილი გამხდარიყო.

„დრო ძალიან ძვირფასია, სიცოცხლე კი დაუსრულებელი არ არის. არასოდეს იცი, როდის დასრულდება“ - სარა.

„მე ყველაზე ბედნიერ ადამიანიად ვგრძნობ თავს. შესანიშნავი ცოლი მყავს, შვილები, შვილიშვილები და შვილთაშილები. მეტი რა უნდა ინატრო?!“ - ჯო

კიმი ყველას ახსოვს როგორც შეუდარებული დედა, რომელიც ახლობლებზეც კი ისე ზრუნავდა, როგორც საკუთარ შვილებზე.

მასალის გამოყენების პირობები






